豐碩 發表於 2013-1-31 03:49:54

【漢語大詞典●兒】

<P align=center>【漢語大詞典●兒】<p><br>
①[érㄦˊ]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
[『廣韻』汝移切,平支,日。]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
亦作“児”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>“兒”的繁體字。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
1.嬰孩。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『老子』:“專氣致柔,能嬰兒。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『老子』:“若嬰兒未孩。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐韓愈『乳母墓銘』:“[乳母李]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>入韓氏,乳其兒愈。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐蘇鶚『蘇氏演義』卷上:“兒者,嬬也。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>謂嬰兒嬬嬬然,輸輸然,幼弱之象也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
2.特指男孩。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『倉頡篇』卷下:“男曰兒,女曰嬰。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐韓愈『遊西林寺』詩:“中郞有女能傳業,伯道無兒可保家。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『中國歌謠資料·背時年』:“年來了,是冤家,兒要帽,女要花。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
3.兒女對父母的自稱。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐韓愈『琴操·履霜操』詩:“父兮兒寒,母兮兒饑。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>兒罪當笞,逐兒何爲?”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>明高明『琵琶記·南浦囑別』:“兒今去,爹媽休要意懸。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
4.南北朝時有對兄亦自稱“兒”者。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『北史·齊安德王延宗傳』:“<後主>乃以延宗爲相國,幷州刺史,總山西兵事。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>謂曰:‘幷州阿兄取,兒今去也。’”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>後主爲延宗之堂弟。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
5.父母對兒女的稱呼。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>元關漢卿『竇娥冤』第四折:“哎!</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG> 我屈死的兒也,則被你痛殺我也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>明湯顯祖『牡丹亭·訓女』:“兒啊,爹三分說話你自心模,難道八字梳頭做目呼。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
6.古代年輕女子的自稱。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『樂府詩集·橫吹曲辭五·木蘭詩』:“木蘭不用尙書郞,願馳千里足,送兒還故鄕。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐張鷟『遊仙窟』:“十娘曰:‘兒近來患嗽,聲音不徹。’”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>淸和邦額『夜譚隨錄·香云』:“賢妹之言是也,公子風韻都美,兒亦慕悅久矣。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
7.對年少男子的稱呼。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐薛逢『醉春風』詩:“歌兒舞女亦隨後,暫醉始知天地長。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐歸仁『牡丹』詩:“除却解禪心不動,算應狂殺五陵兒。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
8.對情人的昵稱。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>猶言心肝。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『金甁梅詞話』第二八回:“西門慶道:‘我的兒,你到明日做一雙兒穿在腳上。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>你不知我達達一心只喜歡穿紅鞋兒,看著心裏愛。’”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
9.輕蔑之詞,猶言小子。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『史記·袁盎晁錯列傳』:“絳侯望袁盎曰:‘吾與而兄善,今兒廷毀我!’”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『後漢書·袁紹傳』:“袁本初坐作聲價,好養死士,不知此兒終欲何作。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐韓愈『調張籍』詩:“不知群兒愚,那用故謗傷。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>淸吳偉業『哭志衍』詩:“高譚群兒驚,健筆小儒怍。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
10.人。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐修睦『題田道者院』詩:“入門空寂寂,眞箇出家兒。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋陸遊『老學庵筆記』卷六:“晉語兒、人二字通用。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『世說』載桓溫行經王大將軍墓,望之曰:‘可兒,可兒。’</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>蓋謂‘可人’爲‘可兒’也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>淸和邦額『夜譚隨錄·邱生』:“生亦笑曰:‘眞可兒也!</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG> 敢問芳名?’”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
11.雄性。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐鄭棨『開天傳信記』:“又有婦人投狀爭貓兒,狀云:若是兒貓,即是兒貓;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
若不是兒貓,即不是兒貓。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>句中一、三“兒貓”言雄貓;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
二、四“兒貓”言婦人之貓。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『淸史稿·兵志十二』:“凡馬牡曰兒,牝曰騍。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
12.詞尾。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>名詞詞尾。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>南朝梁沈約『領邊繡』詩:“縈絲飛鳳子,結縷坐花兒。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐杜甫『水檻遣心』詩之一:“細雨魚兒出,微風燕子斜。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>元趙禹圭『風入松·憶舊』曲:“眼兒裏見了心兒裏戀,口兒裏不敢胡言。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>淸秋瑾『敬告姉妹們』:“花兒、朵兒、紮的、鑲的,戴著;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
綢兒、緞兒、滾的、盤的,穿著。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
13.詞尾。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>動詞詞尾。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『西遊記』第三十回:“那豬八戒不大老實,他走走兒,駡幾聲。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
14.詞尾。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>形容詞詞尾。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『西遊記』第十九回:“貧僧是胎裏素,自幼兒不吃葷。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>茅盾『子夜』十五:“葆生,不要急!</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG> 有話慢慢兒講,大家商量!”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
15.詞尾。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>量詞詞尾。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>金董解元『西廂記諸宮調』卷四:“碧天涯幾縷兒殘霞,漸聽得璫璫地昏鐘兒打。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>周恩來『一年來的談判及前途』:“因爲凡是民主的地方,就沒有獨裁者的份兒。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
兒②[níㄋㄧˊ]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
[『廣韻』五稽切,平齊,疑。]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
亦作“児”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
1.“齯”的古字。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>參見“齯齒”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
2.姓。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>漢有兒寬。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>見『漢書』本傳。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>

頁: [1]
查看完整版本: 【漢語大詞典●兒】