【漢語大詞典●外荒】
<P align=center>【漢語大詞典●外荒】<p><br>1.謂耽樂田獵。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>以使人精神迷亂,故稱。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>語出『書·五子之歌』:“內作色荒,外作禽荒。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>孔傳:“迷亂曰荒……禽,鳥獸。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>孔穎達疏:“老子云:馳騁田獵,令人心發狂。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>好色好田,則精神迷亂。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>宋王禹偁『放五坊鷹犬詔』:“仍勅天下,今後不得更進鷹犬。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>庶使發狂之言,遐遵於老氏;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
外荒之戒,無愧於古書。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
2.邊境少數民族所居僻遠之地。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>『陳書·廢帝紀』:“世祖文皇帝克嗣洪基,光宣寳業,惠養中國,綏寧外荒。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
頁:
[1]