豐碩 發表於 2013-3-8 22:45:39

【漢語大詞典●行藥】

<P align=center>【漢語大詞典●行藥】<p><br>
1.常行之藥,普遍有效的藥物。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『墨子·非攻中』:“萬人食此,若醫四五人得利焉,猶謂之非行藥也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>孫詒讓間詁:“蘇云:‘食者多而利者少,則非常行之藥。’”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
2.魏晉南北朝士大夫喜服一種烈性藥(五石散)以養生,服藥后漫步以散發藥性,謂之“行藥”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>延至唐代,餘風猶存。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『北史·邢巒傳』:“孝文因行藥至司空府南,見巒宅,謂巒曰:‘朝行藥至此,見卿宅乃住。’”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐錢起『藍田溪雜詠』詩之二:“有時行藥來,喜遇歸山客。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
3.泛指服養生藥后散步以散發藥性。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋范成大『四時田園雜興·秋日田園雜興』詩之一:“斜日低山片月高,睡餘行藥繞江郊。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>淸金農『樊口西郊行藥』詩:“誰識地隱人,時來一行藥。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>參見“行散”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
4.因病服藥之后,漫步以散發藥性。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『文選·鮑照<行藥至城東橋>詩』劉良題注:“照因疾服藥,行而宣導之。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐元稹『春病』詩:“望山移坐榻,行藥步牆陰。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>淸錢謙益『病榻消寒雜詠』詩之四一:“行藥每於參禮後,安禪只在墓田中。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>

頁: [1]
查看完整版本: 【漢語大詞典●行藥】