豐碩 發表於 2013-3-5 15:03:41

【漢語大詞典●岑寂】

<P align=center>【漢語大詞典●岑寂】<p><br>
1.高而靜。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>亦泛指寂靜。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『文選·鮑照<舞鶴賦>』:“去帝鄕之岑寂,歸人寰之喧卑。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>李善注:“岑寂,猶高靜也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐杜甫『樹間』詩:“岑寂雙柑樹,婆娑一院香。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐張碧『山居雨霽即事』詩:“結茅蒼嶺下,自與喧卑隔。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>況値雷雨晴,郊原轉岑寂。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>魏巍『東方』第五部第十五章:“這時敵我雙方的炮火都比較岑寂,只偶爾有一兩發炮彈噝噝地叫著落在山頂。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
2.寂寞,孤獨冷淸。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐唐彦謙『樊登見寄』詩之三:“良夜最岑寂,旅況何蕭條。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>明劉基『別紹興諸公』詩:“況有良友朋,時來慰岑寂。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>淸蒲松齡『聊齋志異·績女』:“媼勿懼,妾之孤,亦猶媼也。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>我愛媼潔,故相就,兩免岑寂,固不佳耶?”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>魯迅『而已集·通信』:“『語絲』我仍舊愛看,還是他能夠破破我的岑寂。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>

頁: [1]
查看完整版本: 【漢語大詞典●岑寂】