豐碩 發表於 2013-2-21 11:31:17

【漢語大詞典●唯】

<P align=center>【漢語大詞典●唯】<p><br>
①[wéiㄨㄟˊ]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
[『廣韻』以追切,平脂,以。]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
“隹”的今字。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
1.獨;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
僅;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
只有。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『易·乾』:“知進退存亡而不失其正者,其唯聖人乎!”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>北齊顏之推『顏氏家訓·止足』:“宇宙可臻其極,情性不知其窮,唯在少欲知足,爲立涯限爾。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋陸遊『老學庵筆記』卷四:“予去國二十七年復還,朝儀寖有不同,唯此聲尙存。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>茅盾『無題』一:“夫人唯有逢到她那將護丈夫的‘藝術工作’的一片好心被誤解了時,一定要聲辯。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
2.以;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
因爲。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『老子』:“夫唯不可識,故強爲之容。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『左傳·僖公二年』:“冀之既病,則亦唯君故。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『韓非子·外儲說右下』:“夫唯嗜魚,故不受也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
3.表示希望、祈請。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『韓非子·初見秦』:“爲人臣不忠,當死;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
言而不當,亦當死。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>雖然,臣願悉言所聞,唯大王裁其罪。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『史記·樂毅列傳』:“恐侍御者之親左右之說,不察疏遠之行,故敢獻書以聞,唯君王之留意焉。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>漢袁康『越絕書·外傳記范伯傳』:“道聽之徒,唯大王察之。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
4.聽憑;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
任隨。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『儀禮·燕禮』:“公坐取賓所媵觶,興,唯公所賜。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『漢書·董仲舒傳』:“夫上之化下,下之從上,猶泥之在鈞,唯甄者之所爲;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
猶金之在鎔,唯冶者之所鑄。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『北史·齊煬王憲傳』:“文帝嘗賜諸子良馬,唯其所擇。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>明馮夢龍『智囊補·兵智·高仁厚』:“孫子使使報王曰:‘兵既整齊,王可試下觀之,唯王所欲用,雖赴水火猶可也。’”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
5.思;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
考慮。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『資治通鑑·漢靈帝中平六年』:“老臣得罪,當與新婦俱歸私門,唯受恩累世,今當遠離宮殿,情懷戀戀,願復一入直。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>胡三省注引李賢曰:“唯,思念也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>按,『後漢書·何進傳』作“惟”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『資治通鑑·隋恭帝義寧元年』:“自唯虛薄,爲四海英雄共推盟主。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>胡三省注:“‘唯’,當作‘惟’。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>惟,思也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
6.雖然;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
即使。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『荀子·性惡』:“今以仁義法正爲固無可知可能之理邪?</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG> 然則唯禹不知仁義法正,不能仁義法正也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>楊倞注:“唯,讀爲雖。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『史記·司馬相如列傳』:“相如使時,蜀長老多言通西南夷不爲用,唯大臣亦以爲然。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>漢劉向『列女傳·齊東郭姜』:“吾事夫子,國人之所知也,唯辱使者不可以已。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>梁端校注:“唯讀爲‘雖’,古字通。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
7.語首助詞。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>亦寫作“惟”、“維”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『論語·述而』:“與其進也,不與其退也。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唯何甚!”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『漢書·張良傳』:“今乃立六國後,唯無復立者,遊士各歸事其主,從親戚,反故舊,陛下誰與取天下乎?”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>顏師古注:“唯,發語之辭。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
唯②[wěiㄨㄟˇ]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
[『廣韻』以水切,上旨,以。]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
1.應答聲。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『論語·里仁』:“子曰:‘參乎!</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG> 吾道一以貫之。’</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>曾子曰:‘唯。’”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>戰國楚宋玉『對楚王問』:“楚襄王問於宋玉曰:‘先生其有遺行與?</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG> 何士民衆庶不譽之甚也!’</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋玉對曰:‘唯,然,有之。’”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『資治通鑑·周赧王四十五年』:“王微聞其言,乃屛左右,跽而請曰:‘先生何以幸教寡人?’</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>對曰:‘唯,唯。’”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
2.招呼聲。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋無名氏『張協狀元』戲文第九出:“[生白]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>怪風一陣,有如裂帛之聲。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唯,猛獸業畜,不得無禮!”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>

頁: [1]
查看完整版本: 【漢語大詞典●唯】