豐碩 發表於 2013-2-20 10:36:28

【漢語大詞典●味】

<P align=center>【漢語大詞典●味】<p><br>
①[wèiㄨㄟˋ]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
[『廣韻』無沸切,去未,微。]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
1.物質使舌頭得到某種味覺的特性。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『論語·述而』:“子在齊聞『韶』,三月不知肉味。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>三國魏嵇康『養生論』:“知名位之傷德……識厚味之害性。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋梅堯臣『吳正仲遺蛤蜊』詩:“罇前已奪蟹螯味,當日蒓羹枉對人。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>何其芳『海哪里有那樣大的力量』詩:“爲什么海水有咸的味,那是由於美人魚的淚。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
2.指物質使鼻子得到某種嗅覺的特性。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐白居易『寒食江畔』詩:“還似往年春氣味,不宜今日病心情。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『兒女英雄傳』第三一回:“<何小姐>一時便覺那香氣的味有些鑽鼻刺腦。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>曹禺『日出』第三幕:“[胡四]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>拿出手帕掩住鼻子……‘這屋子好大味。’”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
3.辨味;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
嘗味。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『列子·天瑞』:“有味味者。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『淮南子·本經訓』:“及至建律曆,別五色,異淸濁,味甘苦,則樸散而爲器矣。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋范仲淹『淸白堂記』:“視其泉淸而白色,味之甚甘。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
4.吃;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
進食。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『韓非子·難四』:“屈到嗜芰,文王嗜菖蒲葅……所味不必美。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐元稹『祭亡妻韋氏文』:“人之生也,選甘而味,借光而衣。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋王讜『唐語林·夙慧』:“<緇郞>年七歲,尙不食肉。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>一日有僧請見,乃掌其頰,謂曰:‘既愛官爵,何不食肉?’</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>自此方味葷血。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
5.菜肴;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
食物。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『穀梁傳·襄公二十四年』:“大侵之禮,君食不兼味,臺榭不塗。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『南史·虞悰傳』:“武帝幸芳林園就悰求味,悰獻粣及雜肴數十輿。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐柳宗元『罵屍蟲文』:“<屍蟲>外搜疥癘,下索瘻痔,侵人肌膚,爲己得味。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
6.體味;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
體會。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『後漢書·郞顗傳』:“<江夏黃瓊>被褐懷寶,含味經籍。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐杜甫『秋日夔府詠懷百韻』:“高視收人表,虛心味道玄。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋蘇軾『葉嘉傳』:“始吾見嘉,未甚好也,久味其言,令人愛之。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>陳毅『東征初抵高淳』詩:“扁舟容與人如畫,抗戰軍中味太平。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>參見“味道”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
7.旨趣;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
意義。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>南朝梁劉勰『文心雕龍·體性』:“子雲沈寂,故志隱而味深。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>前蜀貫休『上盧使君』詩:“詩搜日月華,道嚥神仙味。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>金王若虛『論語辨惑二』:“夫樂天知命而胸中有道義之味,則外物不能累矣。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
8.量詞。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>中藥配方,藥物的一種叫一味。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>有時亦用於菜肴。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐陳子昂『謝藥表』:“伏奉中使宣勑旨,賜貧道藥總若干味。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『二刻拍案驚奇』卷十八:“貧道也要老丈到我山居中,尋幾味野蔬。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>老舍『駱駝祥子』十九:“到娘娘廟,她求了個神方:一點香灰之外,還有兩三味草藥。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
9.佛教語。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>六塵之一。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『無量壽經』卷上:“目覩其色,耳聞其音,鼻知其香,舌嘗其味,身觸其光,心以法緣,一切皆得甚深法忍,住不退轉,至成佛道。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>參見“味塵”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
味②[mèiㄇㄟˋ]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
[『集韻』莫佩切,去隊,明。]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
1.光澤。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『禮記·檀弓上』:“是故竹不成用,瓦不成味,木不成斲。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>鄭玄注:“味當作沫。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>孔穎達疏:“味,猶黑光也。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>今世亦呼黑爲沫也。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>瓦不善沫,謂瓦器無光澤也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
2.古代西方少數民族樂名。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>漢班固『白虎通·禮樂』:“西夷之樂曰味。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>

頁: [1]
查看完整版本: 【漢語大詞典●味】