【漢語大詞典●吹灰】
<P align=center>【漢語大詞典●吹灰】<p><br>1.吹揚灰燼。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>『淮南子·齊俗訓』:“夫吹灰而欲無眯,涉水而欲無濡,不可得也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
2.古代將葭灰置於律管內測定節氣。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>新節氣至,灰則自行由相應律管內飛出。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>見『後漢書·律曆志上』。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>后遂以吹灰表示節氣變換。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>唐韓愈『憶昨行和張十一』詩:“憶昨夾鍾之呂初吹灰,上公禮罷元侯迴。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>宋司馬光『次韻和韓子華寒食休沐』:“小雨前宵先潑火,季春明日又吹灰。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>參見“吹葭”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
3.喩用力極小。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>如:事同吹灰。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>參見“吹灰之力”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
頁:
[1]