【漢語大詞典●同坐】
<P align=center>【漢語大詞典●同坐】<p><br>1.同席而坐。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>『漢書·爰盎傳』:“愼夫人乃妾,妾主豈可以同坐哉!”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>宋孔平仲『孔氏談苑·蘇子瞻與姜潛同坐舉令』:“蘇子瞻與姜潛同坐。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>『三國演義』第一回:“玄德就邀他同坐,叩其姓名。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
2.指同席的人。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>南朝宋劉義慶『世說新語·德行』:“顧榮在洛陽,嘗應人請,覺行炙人有欲炙之色,因輟己施焉,同坐嗤之。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
3.謂同爲一事獲罪。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>『孔子家語·正論』:“韓宣子問罪於叔向,叔向曰:‘三姦同坐,施生戮死可也。’”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>『鶡冠子·王鈇』“其罪伍長以同”宋陸佃解:“同,謂同坐伍人之罪。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
頁:
[1]