豐碩 發表於 2013-2-18 22:01:17

【漢語大詞典●吐】

<P align=center>【漢語大詞典●吐】<p><br>
①[tǔㄊㄨˇ]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
[『廣韻』他魯切,上姥,透。]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
1.使物從口中出來。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『荀子·賦篇』:“冬伏而夏遊,食桑而吐絲。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>南朝宋劉義慶『世說新語·德行』:“公於是獨往食,輒含飯著兩頰邊。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>還,吐與二兒。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐曹松『南海』詩:“文魮隔霧朝含碧,老蚌淩波夜吐丹。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋孔平仲『觀瀑』詩:“鯨噓鼇噫蛟吐涎,龍呼其儔相後先。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『水滸傳』第六回:“只見樹影裏一個人探頭探腦,望了一望,吐了一口唾,閃入去了。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>康濯『水滴石穿』第一章:“不管你手上提的,嘴里吐的,奶頭上擠的,能喝的我都要。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
2.唾棄;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
拋棄。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>馬總『意林』卷一引『管子』:“烏合之衆,初雖有懽,後必相吐,雖善不親也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
3.口說,陳說。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『漢書·劉向傳』:“宜發明詔,吐德音,援近宗室,親而納信。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐孟郊『老恨』詩:“有時吐向床,枕席不解聽。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『金甁梅詞話』第九十回:“這個郞君,也早合當倒運,就吐實話泄機與他,到吃婆娘哄賺了。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>梁啟超『新中國未來記』第四回:“晩上請到我房里頭暢談半夕,彼此吐吐心事何如?”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>張天翼『脊背與奶子』六:“愣了好會兒,他才結里結巴吐出了他那主意。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
4.呈露,呈現。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋孫覿『梅花』詩:“夢斷酒醒山月吐,一枝疎影臥東窗。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>淸黃景仁『鵲踏枝·寄龔梓樹』詞:“三五冰輪簷際吐,爲問驚烏,今夜棲何處?”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>參見“吐瑞”、“吐白”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
5.長出,生出。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>漢王逸『九思·守志』:“桂樹列兮紛敷,吐紫華兮布條。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>北魏楊衒之『洛陽伽藍記·大覺寺』:“至於春風動樹,則蘭開紫葉;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
秋霜降草,則菊吐黃花。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐雍陶『和劉補闕秋園寓興』之四:“疏篁抽晩筍,幽藥吐寒芽。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>魯迅『野草·風箏』:“此時地上的楊柳已經發芽,早的山桃也多吐蕾。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
6.散發;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
發出。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『文選·班固〈東都賦〉』:“嶽脩貢兮川效珍,吐金景兮歊浮雲,寳鼎見兮色紛紜。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>呂延濟注:“景,光也。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>言鼎之光色歊然出雲而紛紜焉。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐李白『明堂賦』:“含佳氣之靑蔥,吐祥煙之鬱嵂。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋劉光祖『江城子·梅花』詞:“暮雲黃,月微茫,只有梅花,依舊吐幽芳。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>艾蕪『紅豔豔的罌粟花』:“天空中也有明星,閃現在這里那里,吐出光輝。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
7.抒發;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
抒寫。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>晉左思『吳都賦』:“其奏樂也,則木石潤色;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
其吐哀也,則淒風暴興。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋智圓『送庶幾序』:“道既得之於心矣,然後吐之爲文章。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>魏鋼焰『寶地--寶人--寶事』:“正是:活龍王笑吐萬行詩,妙詩絕句滿田流。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
8.亮出;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
擺出。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『水滸傳』第一○二回:“王慶也吐箇勢,喚做蜻蜓點水勢。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『兒女英雄傳』第六回:“只見那瘦子緊了緊腰轉向南邊,向著那女子吐了個門戶,把左手攏住,右拳頭往上一拱,說了聲‘請’。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
9.姓。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>隋有吐萬緒。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>見『隋書』本傳。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
吐②[tùㄊㄨˋ]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
[『廣韻』湯故切,去暮,透。]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
1.嘔吐。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『後漢書·方木傳下·華佗』:“又有一郡守篤病久,佗以爲盛怒則差……留書駡之。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>太守果大怒,令人追殺佗,不及,因瞋恚,吐黑血數升而愈。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『醫宗金鑑·雜病心法要訣·嘔吐噦總括』:“有物有聲謂之嘔,有物無聲吐之徵,無物有聲噦乾嘔。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>淸蒲松齡『聊齋志異·咬鬼』:“伏而嗅之,腥臭異常,翁乃大吐。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>曹禺『日出』第一幕:“張先生說十分對不起您,喝醉了,跑到您房里來,吐了您一床。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
2.指吐出之物。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『魏書·元子華傳』:“子華母房氏,曾就親人飲食,夜還大吐,人以爲中毒,甚憂懼,子華遂掬吐盡噉之,其母乃安。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
3.喩被迫退還(侵吞的財物)。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>沙汀『航線』:“還要命么?</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG> 他把錢吐出來就是了呀!”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>

頁: [1]
查看完整版本: 【漢語大詞典●吐】