豐碩 發表於 2013-2-18 10:54:04

【漢語大詞典●少】

<P align=center>【漢語大詞典●少】<p><br>
①[shǎoㄕㄠˇ]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
[『廣韻』書沼切,上小,書。]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
1.數量小;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
少量;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
不多。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『詩·邶風·柏舟』:“覯閔既多,受侮不少。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>漢桓寬『鹽鐵論·備胡』:“少發則不足以更適,多發則民不堪其役。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『南史·梁昭明太子統傳』:“武帝年垂強仕,方有塚嗣……少日而建鄴平,識者知天命所集。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋王讜『唐語林·補遺』:“吾有少下酒物,李郞能同食乎?”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐杜甫『洗兵行』:“成王功大心轉小,郭相謀深古來少。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
2.少數人。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『孟子·梁惠王下』:“與少樂樂,與衆樂樂,孰樂?”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『韓非子·難一』:“文公問以少遇衆。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
3.缺少。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『史記·高祖本紀』:“周勃重厚少文。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐王維『九月九日憶山東兄弟』詩:“遙知兄弟登高處,遍插茱萸少一人。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>沈從文『從文自傳·我的家庭』:“爸爸十歲左右時,家中就爲他請了個武術教師同老塾師,學習作將軍所不可少的技術與學識。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
4.輕視;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
鄙視。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『戰國策·趙策三』:“君安能少趙人而令趙人多君?”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『史記·蘇秦列傳』:“顯王左右素知秦,皆少之。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>司馬貞索隱引劉氏云:“少,謂輕之也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋蘇洵『諫論上』:“古今論諫,常與諷而少直。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『明史·文苑傳二·陸深』:“<陸深>頗倨傲,人以此少之。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>淸褚人穫『堅瓠秘集·福地不易得』:“聞爲考官時,通關節,得賄甚多,鄕評以此少之。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
5.欠。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>金董解元『西廂記諸宮調』卷一:“短命寃家薄情煞,兀的不枉教人害,少負你前生眼兒債。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>元睢景臣『哨遍·高祖還鄕』套曲:“少我的錢差發內旋撥還。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
6.丟失。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>如:屋里少了東西。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
7.稍;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
略。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『莊子·徐無鬼』:“今予病少痊,予又且復遊於六合之外。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『漢書·賈山傳』:“臣不敢以久遠諭,願借秦以爲諭,唯陛下少加意焉。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋毛滂『夜行船』詞:“莫把鴛鴦驚飛去,要歌時少低檀板。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>魯迅『書信集·致蔣抑卮』:“此亦非樂鄕,不過距校較近,少免奔波而已。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
8.少頃;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
短暫。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『孟子·萬章上』:“始舍之,圉圉焉;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
少則洋洋焉,悠然而逝。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
9.猶別,勿。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>魯迅『南腔北調集·作文秘訣』:“‘白描’却幷沒有秘訣,如果要說有,也不過是和障眼法反調:有眞意,去粉飾,少做作,勿賣弄而已。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>趙樹理『老定額』:“和我接近的同志們常勸我在寫人物時候,少給人物起外號。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
少②[shàoㄕㄠˋ]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
[『廣韻』失照切,去笑,書。]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
1.幼年。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『墨子·兼愛中』:“少失其父母者,有所放依而長。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『孟子·萬章上』:“人少,則慕父母;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
知好色,則慕少艾。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『國語·晉語七』:“<祁午>之少也,婉以從令,遊有鄕,處有所,好學而不戲。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>韋昭注:“少,稚也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
2.用以指動植物之幼小者。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>三國魏嵇康『與山巨源絕交書』:“此猶禽鹿,少見馴育,則服從教制;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
長而見羈,則狂顧頓纓,赴蹈湯火。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>北魏賈思勰『齊民要術·槐柳楸梓梧柞』:“六七月中,取春生少枝種,則長倍疾。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
3.年輕。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『史記·陳涉世家』:“陳涉少時,嘗與人傭耕。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋楊萬里『送張倅』詩:“捕逐虎豹公則老,坐運籌策公尙少。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>周立波『暴風驟雨』第一部十四:“也難怪我那老伴老是想不開,憂憂愁愁沒個頭,少的(指兒子)傷了,留一個姑娘也好。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
4.年幼或年輕的人。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『荀子·儒效』:“故天下也者,不可以少當也,不可以假攝爲也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>南朝宋謝靈運『岩下見一老翁四五少年贊』:“一老四五少,仙隱不可別。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
5.年輕時期。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋葉適『〈黃子耕文集〉序』:“豫章黃子耕,少所樹立,便入高人勝士之目,不獨倚先世爲重也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
6.小。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>參見“少城”、“少陵”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
7.次序、排行在后的。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
.副職。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『書·周官』:“立太師、太傅、太保、茲惟三公……少師、少傅、少保,曰三孤。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐韓愈『舉韋顗自代狀』:“<韋顗>屈居少列,未副群情。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
9.今用以指軍銜在同等級中較低的。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>如:少將;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
少校;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
少尉。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
10.姓。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>漢有下邽令少年唯。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>

頁: [1]
查看完整版本: 【漢語大詞典●少】