豐碩 發表於 2013-2-16 17:13:40

【漢語大詞典●小兒】

<P align=center>【漢語大詞典●小兒】<p><br>
1.小孩子。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『史記·淮陰侯列傳』:“<蕭何>曰:‘王素慢無禮,今拜大將如呼小兒耳,此乃信所以去也。’”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『列子·湯問』:“孔子東遊,見兩小兒辯鬭。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『儒林外史』第二三回:“管家走到門口,只見一個小兒開門出來,手裏拿了一個筲箕出去買米。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
2.小兒子。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『太平御覽』卷四九○引三國魏虞翻『與某書』:“此中小兒,年四歲矣,似欲聰哲。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋辛棄疾『淸平樂·村居』詞:“大兒鋤豆溪東,中兒正織雞籠;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
最喜小兒無賴,溪頭臥剝蓮蓬。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
3.謙稱己子。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『漢書·翟方進傳』:“方進曰:‘小兒未知爲吏也。’”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>此指其子翟義。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『三國志·吳志·孫晧傳』“司空孟仁卒”裴松之注引『吳錄』:“<孟仁>母曰:‘小兒無德致客,學者多貧,故爲廣被,庶可得與氣類接也。’”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『北史·元文遙傳』:“文遙謂思道云:‘小兒比日微有所知,是大弟之力。’”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『西遊記』第七三回:“行者道:‘令郞是誰?’</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>毘藍道:‘小兒乃昴日星官。’”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
4.泛稱子侄。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『晉書·謝安傳』:“玄等既破堅,有驛書至……客問之,徐答云:‘小兒輩遂已破賊。’”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
5.舊時指爲皇家或軍隊服役的人。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐陳鴻『東城父老傳』:“及即位,治雞坊於兩宮間……選六軍小兒五百人,使馴擾教飼。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『資治通鑑·唐肅宗至德元載』:“潼關大軍雖盛,而後無繼,萬一失利,京師可憂,請選監牧小兒三千於苑中訓練。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>胡三省注:“時監牧、五坊、禁苑之卒,率謂之小兒。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『資治通鑑·唐順宗永貞元年』:“貞元之末政事爲人患者,如宮市、五坊小兒之類,悉罷之。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>胡三省注:“唐時給役者多呼爲小兒。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>淸吳偉業『銀泉山』詩:“五陵小兒若狐兔,夜穴紅牆縣官捕。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
6.對人的蔑稱。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>南朝梁蕭統『陶淵明傳』:“我豈能爲五斗米折腰向鄕里小兒?”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『新唐書·康日知傳』:“中丞奈何負天子,從小兒(指李惟嶽)跳梁哉?”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『三國志平話』卷上:“戰事未定,却交小兒(指劉備)權州,百姓皆有怨心。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>魯迅『且介亭雜文·憶韋素園君』:“事實不爲輕薄陰險小兒留情,曾幾何年,他們就都已煙消火滅。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>參見“小人”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
7.指疾病。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋張元幹『西江月·和蘇庭藻』詞:“憐君病後頰顴隆,識取小兒戲弄。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>

頁: [1]
查看完整版本: 【漢語大詞典●小兒】