【漢語大詞典●弑】
<P align=center>【漢語大詞典●弑】<p><br>①[shìㄕˋ]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
[『廣韻』式吏切,去志,書。]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
亦作“弒”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>“殺”的被通假字。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
古代卑幼殺死尊長叫弑。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>多指臣子殺死君主,子女殺死父母。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>『易·坤』:“臣弑其君,子弑其父,非一朝一夕之故,其所由來者漸矣。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>『左傳·宣公十八年』:“凡自內虐其君曰弑,自外曰戕。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>杜預注:“弑、戕皆殺也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>『史記·高祖本紀』:“項羽使人陰弑義帝江南,罪九。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>『南史·宋紀上』:“六月癸丑,徐羨之等中書舍人邢安泰弑帝於金昌亭。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
頁:
[1]