【漢語大詞典●天淵】
<P align=center>【漢語大詞典●天淵】<p><br>1.高天和深淵。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>語出『詩·大雅·旱麓』:“鳶飛戾天,魚躍於淵。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>『文選·班固<答賓戲>』:“聲盈塞於天淵。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>李善注引項岱曰:“若此之榮名,上達皇天,下洞重泉也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
2.比喩相隔極遠,差別極大。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>宋張耒『超然台賦』:“何善惡之足較兮,固天淵之異區。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>淸方文『廬文訪從子密之』詩:“當時文章各自負,豈知窮達分天淵。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
3.星名。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>『宋史·天文志三』:“天淵十星,一曰天池,一曰天泉,一曰天海,在鼈星東南九坎間,又名太陰,主灌漑溝渠。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
頁:
[1]