【漢語大詞典●天情】
<P align=center>【漢語大詞典●天情】<p><br>1.天然的情性;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
自然的情感。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>『荀子·天論』:“天職既立,天功既成,形具而神生。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>好惡喜怒哀樂藏焉,夫是之謂天情。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>南朝陳徐陵『<玉台新詠>序』:“加之天情開朗,逸思彫華。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>淸黃景仁『哭叔宀先生兼懷仲遊』詩之一:“跌宕饒天情,琢磨究名理。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
2.猶天理,天意。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>南朝宋鮑照『河淸頌』序:“精炤日月,事洞天情。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
3.天子的恩情。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>南朝宋顏延之『赭白馬賦』:“加弊帷,收仆質。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>天情周,皇恩畢。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
頁:
[1]