【漢語大詞典●天飛】
<P align=center>【漢語大詞典●天飛】<p><br>1.語出『易·乾』:“飛龍在天,利見大人。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>后以“天飛”喩升居高位,貴顯得志。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>南朝宋鮑照『河淸頌』序:“聖上天飛踐極,迄茲二十有四載。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>南朝梁任昉『奉答敕示七夕詩啟』:“臣早奉龍潛,與賈馬而入室;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
晩屬天飛,比嚴徐而待詔。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
2.喩踐帝位。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>『宋書·恩倖傳·徐爰』:“天飛雖王德所至,終陟固有資田躍。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
3.語本『詩·大雅·旱麓』:“鳶飛戾天,魚躍於淵。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>后以“天飛”指天上的飛鳥。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>晉陸云『南征賦』:“芒芒神道,化洽崇深。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>卬戾天飛,俯洞淵沉。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
4.遠走高飛。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>晉潘尼『懷退賦』:“伊疇昔之懷憤,思天飛以遠跡。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
頁:
[1]