【漢語大詞典●大宗】
<P align=center>【漢語大詞典●大宗】<p><br>1.殷代祭祀天神、地祇、人鬼的官,爲天官六大之一。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>周代改爲大宗伯。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>『禮記·曲禮下』:“天子建天官,先六大,曰:大宰、大宗、大史、大祝、大士、大卜,典司六典。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>鄭玄注:“蓋殷時制也。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>周則大宰爲天官,大宗曰宗伯,爲春官。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
2.事物的本源。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>『淮南子·原道訓』:“夫無形者,物之大祖也;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
無音者,聲之大宗也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>高誘注:“祖、宗皆本也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>晉葛洪『抱朴子·暢玄』:“玄者,自然之始祖,萬殊之大宗也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
頁:
[1]