豐碩 發表於 2013-2-7 10:08:22

【漢語大詞典●堪】

<P align=center>【漢語大詞典●堪】<p><br>
①[kānㄎㄢ]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
[『廣韻』口含切,平覃,溪。]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
1.地面突起處。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『說文·土部』:“堪,地突也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>段玉裁注:“地之突出者曰堪。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
2.引申爲高。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
3.指天道。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>參見“堪輿”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
4.勝任。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『儀禮·士昏禮』:“對曰:‘某之子不教,唯恐弗堪。’”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『國語·周語下』:“若不堪重,則多作輕而行之。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>韋昭注:“堪,任也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
5.能承受。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『論語·雍也』:“人不堪其憂,回也不改其樂。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋沈作喆『寓簡』卷八:“老病廢忘,豈堪英俊如此責望!”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>楊朔『走進太陽里去』:“本來是疲勞不堪的隊伍一時又來了精神。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
6.能夠;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
可以。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『書·多方』:“惟爾多方,罔堪顧之。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>北魏賈思勰『齊民要術·種桑柘』:“三年,間斸去,堪爲渾心扶老杖。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『紅樓夢』第六六回:“我正有一門好親事,堪配二弟。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>秦牧『長街燈語·中國的“書龍”』:“這種景象,實在是感人至深,堪稱爲中國現代史上的奇跡。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
7.“那堪”的省文。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>更兼;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
何況。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>五代齊己『秋空』詩:“已覺秋空極,更堪寥泬靑。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>前蜀李珣『臨江仙』詞:“舊歡無處再尋蹤,更堪迴顧,屛畫九疑峰。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋張先『更漏子』詞:“杜陵春,秦樹晩,傷別更堪臨遠。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
8.通“戡”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>征服,平定。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『墨子·非攻下』:“夏德大亂,予既卒其命於天矣,往而誅之,必使汝堪之。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>畢沅注:“堪,『文選』注『藝文類聚』引作‘戡’。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
9.通“嵌”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>參見“堪巖”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
10.同“龕”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>多用以供奉神佛。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>北齊鄭述祖『重登云峰山記』:“其山上之陽,先有碑碣,東堪石室,亦有銘焉。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
11.通“媅”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『墨子·所染』:“『詩』曰‘必擇所堪,必謹所堪’者,此之謂也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>畢沅注:“堪,當爲媅字假音。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>

頁: [1]
查看完整版本: 【漢語大詞典●堪】