豐碩 發表於 2013-2-6 23:51:48

【漢語大詞典●幸】

<P align=center>【漢語大詞典●幸】<p><br>
①[xìnɡㄒㄧㄥˋ]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
[『廣韻』胡耿切,上耿,匣。]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
1.幸運。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『論語·述而』:“丘也幸,苟有過人必知之。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐韓愈『謝許受韓弘物狀』:“恩隨事至,榮與幸幷,慙抃怵惕,罔知所喩。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>梁啟超『新民說·論毅力』:“庸詎知所謂蹇焉幸焉者,彼皆與我之所同,而其能征服此蹇焉,利用此幸焉與否,即彼成我敗所由判也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
2.歡喜,慶幸。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『史記·越王勾踐世家』:“莊生知其意欲復得其金,曰:‘若自入室取金。’</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>長男即自入室取金持去,獨自歡幸。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
3.幸虧,幸而。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐韓愈『論孔戣致仕狀』:“今戣幸無疾疹,但以年當致事,據禮求退。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>淸吳喬『圍爐詩話』卷一:“幸二集尙有宋板,而新本亦有翻宋板者可據耳。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>魯迅『書信集·致鄭振鐸』:“幸譯本已告一段落,可以休息了,此后豫告,請除我名。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
4.親近;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
寵愛。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『韓非子·姦劫弑臣』:“若復幸於左右,願君必察之。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『後漢書·竇融傳』:“兄弟親幸,幷侍宮省,賞賜累積,寵貴日盛,自王、主及陰馬諸家,莫不畏憚。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『紅樓夢』第四三回:“你瞧瞧,把他幸的這樣兒,我勸你收著些兒好,太滿了就要流出來了。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
5.謂求恩倖。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『管子·任法』:“是以群臣百姓人挾其私而幸其主。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>彼幸而得之,則主日侵;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
彼幸而不得,則怨日産。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『史記·汲鄭列傳』:“及事益多,吏民弄巧。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>上分別文法,湯等數奏決讞以幸。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
6.哀憐。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『呂氏春秋·至忠』:“苟已王之疾,臣與臣之母以死爭之於王,王必幸臣與臣之母,願先生之勿患也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
7.褒賞。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『周禮·天官·大宰』:“一曰爵,以馭其貴;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
二曰祿,以取其富;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
三曰予,以馭其幸。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>鄭玄注:“幸謂言行偶合於善,則有以賜予之,以勸後也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
8.猶言優勝。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『管子·霸言』:“夫兵幸於權,權幸於地。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>故諸侯之得地利者,權從之;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
失地利者,權去。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>尹知章注:“兵幸在於有權,權從在於得地。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>幸,猶勝也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
9.封建時代稱帝王親臨。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『史記·孝文本紀』:“五月,匈奴入北地,居河南爲寇。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>帝初幸甘泉。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐韓愈『順宗實錄』一:“德宗之幸奉天,倉卒間,上常親執弓矢,率軍後先導衛,備嘗辛苦。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『淸史稿·太祖紀』:“秋七月,上不豫,幸淸河湯泉。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
10.特指帝王與女子同房。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>戰國宋玉『高唐賦』序:“夢見一婦人曰:‘妾巫山之女也,爲高唐之客,聞君遊高唐,願薦枕席。’</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>王因幸之。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『史記·淮南衡山列傳』:“高祖八年,從東垣過趙,趙王獻之美人。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>厲王母得幸焉,有身。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『醒世恒言·隋煬帝逸遊召譴』:“日與蕭妃獨處,後宮皆不得御幸。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
11.僥幸。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『國語·晉語六』:“今吾外刑乎大人,而忍於小民。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>將誰行武,武不行而勝,幸也。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>幸以爲政,必有內憂。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『孟子·離婁上』:“君子犯義,小人犯刑,國之所存者幸也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
12.希望,期望。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>亦爲表示希望之辭。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『史記·曹相國世家』:“相舍後園近吏舍,吏舍日飲歌呼。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>從吏惡之,無如之何,乃請參遊園中,聞吏醉歌呼,從吏幸相國召按之。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋葉適『寶謨閣直學士贈光祿大夫劉公墓志銘』:“寄謝余參政,某雖去而人材猶在朝廷,幸善待之。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>明何景明『勢成篇』:“夫天下不自好之人鮮恥,弗執之臣幸危,愁苦之民願亂,以三者之狀而値於君之所懷,此勢成之會也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>淸郞廷槐『師友詩傳錄』:“今天下以夫子爲一代宗匠,幸示我以匡救之道!”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
13.使活命。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『呂氏春秋·忠廉』:“汝天下之國士也,幸汝以成而名。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>高誘注:“幸,活也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
14.痊愈。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>淸唐甄『潛書·自明』:“楚有患眚者,一日,謂其妻曰:‘吾目幸矣。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>吾見隣屋之上大樹焉。’”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
15.正好,恰好。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐杜甫『除架』詩:“幸結白花了,寧謝靑蔓除。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋楊萬里『趙達明四月一日招遊西湖』詩:“嬌雲嫩日無風色,幸是湖船好放時。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
16.本來,原來。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐陸贄『論度支令京兆府折稅市草事狀』:“比之抑徵,固不同等。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>幸有舊制,足可遵行。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『劉知遠諸宮調·知遠走慕家莊沙陀村入舍』:“豪家變得貧賤,窮漢却番作榮富。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>幸是宰相爲黎庶,百姓便做了台輔。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
17.假使,倘若。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『漢書·高帝紀下』:“諸侯王幸以爲便於天下之民,則可矣。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐柳宗元『段太尉逸事狀』:“及太尉自司農徵,戒其族:‘過岐,朱泚幸致貨幣,愼勿納!’”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋王辟之『澠水燕談錄·名臣』:“文定公曰:‘吾女不妻先生,不過爲一小官人妻;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
先生德高天下,幸壻李氏,榮貴莫大於此。’”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
18.尙,還。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋王安石『洊亭』詩:“秋日幸未暮,奈何雨冥冥?”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋無名氏『朝野遺記』:“劉貢父觴客,子瞻有事,欲先起,劉調之曰:‘幸早裏,且從容。’</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>子瞻曰:‘奈這事,須當歸。’</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>各以三果一藥爲對。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>按,劉攽和蘇軾都用諧聲爲文字遊戲,“幸早裏”即還早哩,諧果名“杏棗李”;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
“從容”諧藥名“蓯蓉”;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
“奈這事”諧果名“柰蔗杮”;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
“當歸”也是藥名。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
19.姓。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>晉有幸靈。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>

頁: [1]
查看完整版本: 【漢語大詞典●幸】