豐碩 發表於 2013-2-6 10:25:44

【漢語大詞典●坦】

<P align=center>【漢語大詞典●坦】<p><br>
①[tǎnㄊㄢˇ]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
[『廣韻』他但切,上旱,透。]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
亦作“憻”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
1.平直;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
廣闊。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>漢張衡『西京賦』:“雖斯宇之既坦,心猶憑而未攄。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>南朝宋劉義慶『世說新語·言語』:“其地坦而平,其水淡而淸,其人廉且貞。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐韓愈『和李相公攝事南郊覽物興懷呈一二知舊』:“圓丘峻且坦,前對南山標。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
2.謂鏟平。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐韓愈『太原王公神道碑』:“坦之敞之,必絶其徑;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
浚之澄之,使安其泳。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
3.顯豁;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
光亮。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『後漢書·儒林傳·孔僖』:“至如孝武皇帝,政之美惡,顯在漢史,坦如日月。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
4.敞開。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>參見“坦懷”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
5.直率開朗。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐韓愈『送齊暤下第序』:“故上之人行志擇誼,坦乎其無憂於下也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋蘇軾『留題峽州甘泉寺』詩:“民風坦和平,開戶夜無鈔。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
6.露出。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>吐露。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>參見“坦白”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
7.姓。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋代有坦中庸。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>

頁: [1]
查看完整版本: 【漢語大詞典●坦】