【漢語大詞典●坐夏】
<P align=center>【漢語大詞典●坐夏】<p><br>佛教語。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>僧人於夏季三個月中安居不出,坐禪靜修,稱坐夏。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>其時正當雨季,亦稱“坐雨安居”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>具體日期因地而異。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>唐玄奘『大唐西域記·印度總述』:“印度僧徒,依佛聖教,坐雨安居,或前三月,或後三月。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>前三月當此從五月十六日至八月十五日,後三月當此從六月十六日至九月十五日。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>前代譯經律者,或云坐夏,或云坐臘。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>唐白居易『行香歸』詩:“出作行香客,歸如坐夏僧。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>唐項斯『坐夏僧』詩:“坐夏日偏長,知師在律堂。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
頁:
[1]