【漢語大詞典●土脈】
<P align=center>【漢語大詞典●土脈】<p><br>亦作“土脈”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
語出『國語·周語上』:“農祥晨正,日月底於天廟,土乃脈發。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>韋昭注:“脈,理也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>此謂土壤開凍松化,生氣勃發,如人身脈動。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>后以“土脈”泛指土壤。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>唐韓愈『苦寒』詩:“雪霜頓銷釋,土脈膏且黏。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>宋曾鞏『諸寺觀祈雨文』:“春氣已中,農功方急,而膏澤未洽,土脈尙乾。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>元翁合老『春日田園雜興』詩:“土脈正融催觳觫,林陰微合聽鈎輈。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>淸唐甄『潛書·性才』:“十月之間,陽雖存而不用,不能疏土脈,鼓萬物,謂之無陽。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
頁:
[1]