豐碩 發表於 2013-2-4 16:28:57

【漢語大詞典●去】

<P align=center>【漢語大詞典●去】<p><br>
①[qùㄑㄩˋ]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
[『廣韻』丘倨切,去御,溪。]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
[『廣韻』羌舉切,上語,溪。]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
亦作“厺”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
1.離開。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『書·胤征』:“伊尹去亳適夏。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐韓愈『剝啄行』:“剝剝啄啄,有客至門。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>我不出應,客去而嗔。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>舊題宋尤袤『全唐詩話』引李遠『失鶴詩』:“來時白雪翎猶短,厺日丹砂頂漸深。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>淸黃宗羲『前鄕進士澤望黃君壙志』:“澤望墮地來,書卷未嘗一日去手。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>王闓運『剛直彭公墓志銘』:“其辭官也,人所咨趄,倏然厺之。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>蔣光慈『昨夜里夢入天國』詩:“我的心靈已染遍人間的痛跡了,願長此逗留而不去。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
2.距離,離開。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『穀梁傳·莊公三十二年』:“梁丘在曹邾之間,去齊八百里。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋梅堯臣『刑部廳海棠見贈依韻答永叔』之一:“彭祖與顔回,相去猶瞬息。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>康有爲『大同書』甲部第一章:“是雖爲人,去犬羊不遠,性命朝夕不保。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>沈從文『過嶺者』:“那地方已去大路約三里,大路旁數日來每日可發生的遊擊戰,却從不擾亂到這方面來。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
3.趕走;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
打發走。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『戰國策·秦策三』:“夫江上之處女,有家貧而無燭者,處女相與語,欲去之。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>鮑彪注:“遣之使去。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『史記·遊俠列傳』:“解(郭解)曰:‘公殺之固當,吾兒不直。’</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>遂去其賊。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『漢書·五行志下之上』:“夏帝卜殺之,去之,止之,莫吉。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>顏師古注:“去謂驅逐也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
4.表示命令退去。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『史記·樗里子甘茂列傳』:“甘羅曰:‘臣請行之?’</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>文信侯叱曰:‘去!</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG> 我身自請之而不肯,女焉能行之?’”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋王觀國『學林·方俗聲語』:“‘去’者,叱使聽之聲,至今四方人凡爲叱退聲皆曰‘去’也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>魯迅『野草·題辭』:“去罷,野草,連著我的題辭!”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
5.去掉;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
除去。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『易·繫辭下』:“小人以小善爲無益而弗爲也,以小惡爲無傷而弗去也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『漢書·霍去病傳』:“單於後得其衆,右王乃去單於之號。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋戴埴『鼠璞·性善惡』:“孟子之學,澄其淸而滓自去;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
荀子之學,去其滓而水自淸。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>巴金『家』四:“她懶洋洋地站起來,撥了燈芯,又把燈花去掉。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
6.拋棄,舍棄。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『孟子·告子下』:“是君臣、父子、兄弟盡去仁義,懷利以相接,然而不亡者,未之有也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『史記·匈奴列傳』:“[單於]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>得漢食物皆去之。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐韓愈『與孟尙書書』:“何有去聖人之道,捨先王之法,而從夷狄之教,以求福利也!”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>淸鄭燮『焦山雙峰閣寄舍弟墨』:“先君曰:‘嗟乎!</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG> 豈有掘人之塚以自立其塚者乎?’</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>遂去之。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
7.失去;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
損失。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『史記·李斯列傳』:“胥人者,去其幾也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>司馬貞索隱:“去猶失也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『後漢書·逸民傳·梁鴻』:“鴻乃尋訪燒者,問所去失,悉以豕償之。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐孟云卿『悲哉行』:“孤兒去慈親,遠客喪主人。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>淸周亮工『書影』卷一:“郡縣守巡各至,問所失,吏部曰:‘吾家無一物,獨去破氈具一床耳。’”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
8.去世,死亡。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>晉陶潛『雜詩』之三:“日月還復周,我去不再陽。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>巴金『家』六:“父親去了,把這一房的責任放在他的肩上。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>何士光『種包谷的老人』一:“他病了,病得很厲害……人們來看望他,都以爲他要去了。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
9.表示行爲的趨向。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『漢書·溝洫志』:“禹之行河水,本隨西山下東北去。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋梅堯臣『絕句』之二:“上去下來船不定,自飛自語燕爭忙。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>夏丏尊葉聖陶『文心』二:“一節一節地讀去講去。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
10.從所在地到別處;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
往,到。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>南朝宋宗炳『明佛論』:“今自撫踵至頂以去陵虛,心往而勿已,則四方上下,皆無窮也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋辛棄疾『摸魚兒·淳熙己亥自湖北漕移湖南同官王正之置酒小山亭爲賦』詞:“休去倚危欄,斜陽正在,煙柳斷腸處。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>沈從文『從文自傳·我的家庭』:“我四五歲時,還曾回到黃羅寨鄕下去那個墳前磕過頭。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
11.過去的。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>南朝梁吳均『與顧章書』:“僕去月謝病,還覓薜蘿。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐韓愈『進〈順宗實錄〉表狀』:“去八年十一月,臣在史職。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
12.后;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
以后。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『三國志·吳志·呂岱傳』:“自今已去,國家永無南顧之虞。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>晉陶潛『遊斜川』詩:“未知從今去,當復如此不?”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋張元幹『感皇恩』詞:“願從今日去,身長健。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>元本高明『琵琶記·五娘勸解公婆爭吵』:“媳婦便是親兒女,勞役本分當爲。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>但願公婆從此去,相和美。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
13.扮演。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>劉寶瑞等『活動之家』:“我去一個開車的,你來提醒我。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>相聲『黃鶴樓』:“咱唱‘黃鶴樓’啦,您去誰?</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG> 您挑角兒吧!”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
14.介詞。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>在。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『京本通俗小說·碾玉觀音』:“去那左廊下,一個婦女,搖搖擺擺,從府堂裏出來。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『水滸傳』第二九回:“去裏面一字兒擺著三隻大酒缸,半截埋在地裏,缸裏面各有大半缸酒。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
15.介詞。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>從。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『警世通言·皂角林大王假形』:“<大王>臉子是一個骷髏,去骷髏眼裏生出兩隻手來。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
16.方言。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>用在某些形容詞后,表示很、極的意思。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>老舍『試驗田』:“這群小鬼的嚴肅勁兒可大了去啦!”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>如:他到過的地方多了去了!</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG> 17.漢語四聲之一。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>明王鏊『震澤長語·音韻』:“凡宮爲上平,商爲下平,角爲入,徵爲上,羽爲去。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>王力『漢語音韻學』第一編第一章:“古人以‘平’‘上’‘去’‘入’四字各爲一聲的代表字,於是這四個字就成了四聲的名稱。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>參見“去聲”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
去②[jǔㄐㄩˇ]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
[『集韻』苟許切,上語,見。]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
“弆”的古字。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
收藏。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『周禮·春官·大司樂』:“凡日月食,四鎮五嶽崩、大傀異烖、諸侯薨,令去樂。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>孫詒讓正義:“去、弆古今字。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『左傳·昭公十九年』:“紡焉以度而去之。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>孔穎達疏:“‘去’即藏也。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>字書‘去’作‘弆’,羌莒反,謂掌物也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『史記·周本紀』:“龍亡而漦在,櫝而去之。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『三國志·魏志·華陀傳』:“卿今彊健,我欲死,何忍無急去藥,以待不祥?”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>裴松之注:“古語以藏爲去。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
去③[qūㄑㄩ]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
[『集韻』丘於切,平魚,溪。]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
通“驅”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
驅逐。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『左傳·僖公十五年』:“千乘三去,三去之餘,獲其雄狐。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>淸朱駿聲『說文通訓定聲·豫部』:“去,叚借爲驅。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>

頁: [1]
查看完整版本: 【漢語大詞典●去】