【漢語大詞典●加諸】
<P align=center>【漢語大詞典●加諸】<p><br>1.淩駕於。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>『論語·公冶長』:“我不欲人之加諸我也,吾亦欲無加諸人。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>何晏集解引馬融曰:“加,陵也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>唐韓愈『爭臣論』:“吾聞君子不欲加諸人,而惡訐以爲直者。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
2.誣謗;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
亂說。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>唐張鷟『遊仙窟』:“豈敢在外談說,妄事加諸!”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>『敦煌變文集·燕子賦』:“雀兒奪宅,今見安居。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>所被傷損,亦不加諸,目驗取實,何得稱虛?”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>『舊唐書·宣宗紀』:“誣貞良造朋黨之名,肆讒構生加諸之釁。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>參閱蔣禮鴻『敦煌變文字義通釋·加諸』。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
頁:
[1]