豐碩 發表於 2013-2-3 12:20:45

【漢語大詞典●判】

<P align=center>【漢語大詞典●判】<p><br>
①[pànㄆㄢˋ]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
[『廣韻』普半切,去換,滂。]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
“拌”的被通假字。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
1.剖開。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『墨子·備穴』:“令陶者爲月明,長二尺五寸六圍,中判之,合而施之穴中。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>晉葛洪『抱朴子·博喩』:“瓊瑤以符采剖判,三金以琦玩冶鑠。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋梅堯臣『石榴』詩:“任從雕俎薦,豈待霜刀判。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
2.分裂;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
分開。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『左傳·莊公三年』:“秋,紀季以酅入於齊。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>紀於是乎始判。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>杜預注:“判,分也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『淮南子·俶眞訓』:“天地未剖,陰陽未判。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋趙彦衛『云麓漫鈔』卷八:“以謂天地未判,有元始天尊爲祖氣。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『古今小說·滕大尹鬼斷家私』:“只爲家庭缺孝友,同枝一樹判榮枯。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
3.區別。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>晉殷仲文『解尙書表』:“宜其極法,以判忠邪。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『元史·崔斌傳』:“時世祖銳意圖治,斌危言讜論,直指面斥,是非立判,無有所諱。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>淸唐甄『潛書·任相』:“居正之功如是,雖有威權震主之嫌,較之嚴嵩,判若黑白矣。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>老舍『老張的哲學』第十四:“與老張的夢境比起來,俗人們享受的是物質,老張享受的是精神,眞是有天壤之判了!”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
4.謂對獄訟的審理和判決。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『宋書·許昭先傳』:“叔父肇之,坐事繫獄,七年不判。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『水滸傳』第一一○回:“判了斬字,推出南豊市曹處斬。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>陸文夫『不平者』:“那份狀子要是縣里肯收的話,你小汪起碼要判兩年!”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
5.指審理獄訟的判決書。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐柳宗元『段太尉逸事狀』:“諶盛怒,召農者曰:‘我畏段某耶?</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG> 何敢言我!’</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>取判鋪背上,以大杖擊二十。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
6.決定;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
斷定。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『宋書·張暢傳』:“義恭去意已判,唯二議未決,更集群僚謀之。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『資治通鑑·宋文帝元嘉二十七年』引此文,胡三省注云:“判,亦決也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>南朝梁沈約『奏彈王源』:“源父子因共詳議,判與爲婚。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐王勃『河陽橋代竇郞中佳人答楊中舍』詩:“判知秋夕帶啼還,那及春朝攜手度。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
7.裁定;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
評判。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋周密『癸辛雜識別集·銀花』:“遇寒暑,本房買些衣著及染物,余判單子,付宅庫,正行支破。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『人民日報』1981.8.4:“她是個小學教員,晩上又要做飯,又要給學生判作業,又要洗洗涮涮,眞夠她受的。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
8.署理。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『北齊書·鮮於世榮傳』:“七年,後主幸晉陽,令世榮以本官判尙書右僕射事。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
9.唐宋官制,以大兼小,即以高官兼較低職位的官也稱判。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『舊唐書·代宗紀』:“壬辰,以宰臣元載判天下元帥行軍司馬。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋陸遊『老學庵筆記』卷六:“慶曆初,西鄙未定,命夏竦判永興。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
10.爲古官名。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>如州判;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
通判。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
11.半,一分爲兩。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『周禮·考工記·玉人』:“琰圭九寸,判規,以除慝,以易行。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>孔穎達疏:“判,半也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『公羊傳·定公八年』:“璋判白。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>何休注:“判,半也。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>半規曰璋,白藏天子,靑藏諸侯。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
12.指婚配。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『周禮·地官·媒氏』:“掌萬民之判。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>鄭玄注:“判,半也。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>得耦爲合,主合其半,成夫婦也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
13.通“拼”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>舍棄。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐元稹『遣春』詩之一:“學問慵都廢,聲名老更判。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>前蜀韋莊『離筵訴酒』詩:“不是不能判酩酊,却憂前路醉醒時。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
14.通“拼”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>甘願。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐戎昱『苦辛行』:“誰家有酒判一醉,萬事從他江水流。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>淸納蘭性德『沁園春』詞:“但無端摧折,惡經風浪,不如零落,判委塵沙。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>

頁: [1]
查看完整版本: 【漢語大詞典●判】