豐碩 發表於 2013-2-2 14:35:40

【漢語大詞典●卿】

<P align=center>【漢語大詞典●卿】<p><br>
①[qīnɡㄑㄧㄥ]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
[『廣韻』去京切,平庚,溪。]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
“慶”的被通假字。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
1.古代高級官員的名稱。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>西周、春秋時天子、諸侯都有卿,分上、中、下三等。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>秦漢時期三公以下設有九卿。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>曆代相沿,淸代則常以三品至五品卿作爲官員的虛銜。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『周禮·天官·序官』:“治官之屬,大宰,卿一人;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
小宰,中大夫二人;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
宰夫,下大夫四人;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
上士八人。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『禮記·王制』:“王者之制祿爵……諸侯之上大夫卿、下大夫、上士、中士、下士,凡五等。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>鄭玄注:“上大夫曰卿。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『國語·楚語上』:“晉卿不若楚,其大夫則賢。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>其大夫,則卿材也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『漢書·陳平傳』:“項羽略地至河上,平往歸之,從入破秦,賜爵卿。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>顏師古注引張晏曰:“禮秩如卿,不治事。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
2.先秦亦用以稱軍隊將佐。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『左傳·成公十八年』:“卿無共御,立軍尉以攝之。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>孔穎達疏:“卿,謂軍之諸將也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
3.古代對男子的敬稱。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『史記·孟子荀卿列傳』:“荀卿,趙人。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>司馬貞索隱:“名況。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>卿者,時人相尊而號爲‘卿’也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『史記·刺客列傳』:“荊軻者,衛人也。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>其先乃齊人,徙於衛,衛人謂之慶卿。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>司馬貞索隱:“卿者,時人尊重之號,猶如相尊美亦稱‘子’然也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『漢書·儒林傳·孟喜』:“父號孟卿,善爲『禮』、『春秋』,授后蒼、疏廣。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>顏師古注:“時人以卿呼之,若言‘公’矣。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
4.古代君對臣、長輩對晩輩的稱謂。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『三國志·吳志·魯肅傳』:“權歎息曰:‘此諸人持議,甚失孤望;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
今卿廓開大計,正與孤同,此天以卿賜我也。’”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『隋書·李密傳』:“密與化及隔水而語,密數之曰:‘卿本匈奴皁隸破野頭耳,父兄子弟幷受隋厚恩,富貴累世。’”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐韓愈『鳳翔隴州節度使李公墓志銘』:“上曰:‘卿有母,可隨我耶?’</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>曰:‘臣以死從衛!’”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
5.夫妻情人間的愛稱。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『玉台新詠·古詩〈爲焦仲卿妻作〉』:“我自不驅卿,逼迫有阿母。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>卿但暫還家,吾今且報府。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>晉束晳『近遊賦』:“婦皆卿夫,子呼父字。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>淸沈復『浮生六記·閨房記樂』:“唐以詩取士,而詩之宗匠必推李杜。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>卿愛宗何人?”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>郁達夫『贈隆兒』詩之一:“人事蕭條春夢後,梅花五月又逢卿。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
6.通“慶”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>參見“卿雲”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
7.姓。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>漢代有卿仲遼。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>見『後漢書·文苑傳上』。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>

頁: [1]
查看完整版本: 【漢語大詞典●卿】