豐碩 發表於 2013-2-1 16:44:01

【漢語大詞典●凋零】

<P align=center>【漢語大詞典●凋零】<p><br>
1.零落。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>多指草木花葉。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『素問·五常政大論』:“秋氣勁切,甚則肅殺,淸氣大至,草木凋零,邪乃傷肝。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>南朝梁范縝『神滅論』:“若枯即是榮,榮即是枯,應榮時凋零,枯時結實也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋王易簡『齊天樂·蟬』詞:“怕寒葉凋零,蛻痕塵土。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>元王翰『題敗荷』詩:“芳菲今日凋零盡,却送秋聲到客衣。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>楊朔『風暴』:“莊稼倒了,草木凋零了,每個村莊都赤裸裸地暴露出來。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
2.形容事物衰敗或耗減。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐羅隱『送汝州李中丞十二韻』:“一兇雖剪滅,數縣尙凋零。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋歐陽修『相度倂縣牒』:“地居僻遠,戶口凋零。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>元無名氏『冤家債主』第一折:“婆婆,趁俺兩口兒在,將這家私分開了罷,若不分開呵,久已後喫這廝凋零的無了。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『初刻拍案驚奇』卷三五:“等做家的自做家,破敗的自破敗,省得歹的累了好的,一總凋零了。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>阿英『城隍廟的書市』:“這個年頭,眞是百業凋零,什么生意都不能做!”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
3.死亡,多指老年人。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐白居易『代夢得吟』:“後來變化三分貴,同輩凋零太半無。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋吳曾『能改齋漫錄·事實』:“一時交遊,凋零殆盡,所接皆邈然少年,無可論舊事者。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>元劉壎『隱居通議·詩歌一』:“知己淪沒,前輩凋零,俛仰昔今,爲之隕涕。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>柯靈『小浪花』:“我的同代人幾乎凋零殆盡。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>

頁: [1]
查看完整版本: 【漢語大詞典●凋零】