豐碩 發表於 2013-2-1 16:25:45

【漢語大詞典●准】

<P align=center>【漢語大詞典●准】<p><br>
①[zhǔnㄓㄨㄣˇ]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
[『廣韻』之尹切,上準,章。]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
1.允許;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
批准。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『周書·文帝紀下』:“乃於戰所,准當時兵士,人種樹一株,以旌武功。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋李上交『近事會元·金銀銅魚帒』:“至垂拱二年正月,諸州都督刺史幷准京官帶魚帒。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『水滸傳』第一一一回:“那人道:‘好漢聽稟,小人是此間揚州城外定浦村陳將士家干人,使小人過潤州投拜呂樞密那里獻糧。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>准了,使箇虞候和小人同回。’”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『兒女英雄傳』第三二回:“我要放他,你又苦苦的不准。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
2.依據;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
根據。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>漢王褒『洞簫賦』:“於是般匠施巧,夔襄准法。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐薛用弱『集異記·王安國』:“寇詎敢逃焉,里人送邑,皆准於法。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋宋咸『進〈孔叢子〉表』:“臣咸言:准中書劄子,以臣注『孔叢子』,奉聖旨附遞投進者。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>梁啟超『再駁某報之土地國有論』:“准是以談,謂土地之地代,以食社會之賜故,而當然屬於國家之所有。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
3.同“準”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>標准;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
准則。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『南齊書·禮志上』:“<永明>十一年,右僕射王晏、吏部尙書徐孝嗣、侍中何胤奏:‘故太子祔太廟,既無先准。’”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『梁書·孔休源傳』:“<徐孝嗣>曰:‘董仲舒、華令思何以尙此,可謂後生之准也。’”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐崔行功『贈太師孔宣公碑』:“及埏深夏屋,樹列遠方,五勝迭遷,六籍無准。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>淸李漁『愼鸞交·心歸』:“二位的話都作不得准,且聽王又嬙的尊裁。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
4.同“準”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>推斷;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
衡量。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>漢王充『論衡·講瑞』:“夫三王之時,麟毛色、角趾、身體高大不相似類。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>推此准後世,麟出必不與前同,明矣!”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>准,一本作“準”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『周書·姚增垣傳』:“<姚增垣>對曰:‘臣無聽聲視色之妙,特以經事已多,准之常人,竊以憂懼。’”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋王安石『上時政書』:“以古准今,則天下安危治亂,尙可以有爲。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
5.同“準”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>折算;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
折合;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
抵償。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『管子·山至數』:“君有山,山有金以立幣,以幣准穀而授祿。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『南齊書·王敬則傳』:“漸及元嘉,物價轉賤,私貨則束直六千,官受則匹准五百。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>元關漢卿『竇娥冤』楔子:“我有心看上她與我做個媳婦,就准了這四十兩銀子,豈不兩得其便?”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>淸蒲松齡『聊齋志異·白秋練』:“既歸所自置貨,資本大虧,幸少從女言,得厚息,略相准。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
6.同“準”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>准確。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『醒世恒言·施潤澤灘闕遇友』:“那客人眞箇只撿細絲稱准,付與施復。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>魯迅『且介亭雜文·儒術』:“這種教訓,是從當時的事實推斷出來的,但施之金元而准,按之於明淸之際而亦准。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
7.同“準”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>一定;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
肯定。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『水滸傳』第四六回:“<楊雄>尋思:‘此一事准是石秀做出來的。’”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>淸李漁『奈何天·厓略』:“大爺的田稅房租,一年准有四十萬。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>魯迅『花邊文學·一思而行』:“假使有一個人,在路旁吐一口唾沫,自己蹲下去,看著,不久准可以圍滿一堆人。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
8.同“準”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>用作名詞,猶把握;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
准頭。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>或表示確定的主意、方式、規律等。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>元無名氏『凍蘇秦』第四折:“他是一箇紫衫銀帶祗候人,他倒肯憐咱困窮,齎發與雪花銀,齎發的我功名有准。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
9.同“準”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>猶言足;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
整。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『警世通言·宋小官團圓破氈笠』:“兩個老人家不道女兒執性如此,無可奈何,准准的看守了一夜。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『何典』第二回:“今又猝不及備,要拿出准千准萬銀子來,甚覺費力。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
10.同“準”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>鼻子。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『戰國策·中山策六』:“若乃其眉目准頞權衡,犀角偃月,彼乃帝主之后,非諸侯之姬也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>鮑彪注:“准,鼻。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>漢王充『論衡·骨相』:“高祖隆准,龍顔、美鬚。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>左股有七十二黑子。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
11.“準”的簡化字。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>

頁: [1]
查看完整版本: 【漢語大詞典●准】