【漢語大詞典●玄默】
<P align=center>【漢語大詞典●玄默】<p><br>1.謂沉靜不語。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>『淮南子·主術訓』:“天道玄默,無容無則。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>『三國志·吳志·張溫傳』:“爭名者嫉其才,玄默者非其譚。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>明方孝孺『應教恭賦靜妙軒』詩:“孰知神妙理,乃在玄默中。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
2.謂淸靜無爲。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>『文選·揚雄<長楊賦>』:“且人君以玄默爲神,澹泊爲德。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>李周翰注:“玄默,無事也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>『漢書·刑法志』:“及孝文即位,躬脩玄默,勸趣農桑,減省租賦。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>『舊唐書·文藝傳下·劉蕡』:“朕聞古先哲王之理也,玄默無爲,端拱思道。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>景耀月『古詩』:“至道尙玄默,寧靜持其鈞。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
頁:
[1]