【漢語大詞典●亡逸】
<P align=center>【漢語大詞典●亡逸】<p><br>1.逃亡。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>『資治通鑑·後漢高祖乾祐元年』:“景崇恐匡贊牙兵亡逸,欲文其面。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
2.指逃亡的人。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>宋秦觀『盜賊中』:“若此之類,與夫捕獲亡逸賞罰之格,凡數十條,然皆畫一之制也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
3.散失。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>『隋書·音樂志上』:“『晉中經部』,無復樂書;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
『別錄』所載,已復亡逸。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>宋劉麟『<元氏長慶集>序』:“今之所見者,僅數十家而已,以是知唐人之文亡逸者多矣。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>淸兪樾『茶香室續鈔·書敘指南』:“『書敘指南』專爲尺牘設,所引諸書,今多亡逸。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
4.指散失的文字、書籍。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>『隋書·儒林傳序』:“考正亡逸,硏覈異同。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>唐陸龜蒙『奉和襲美二遊詩·徐詩』:“貞觀購亡逸,蓬瀛漸周旋。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
頁:
[1]