【漢語大詞典●北陵】
<P align=center>【漢語大詞典●北陵】<p><br>1.泛指在北的山或丘陵。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>『左傳·僖公三十二年』:“殽有二陵焉……其北陵,文王之所避風雨也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>南朝宋鮑照『擬古』詩之四:“鑿井北陵隈,百丈不及泉。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>唐喬知之『和李侍郞古意』:“南山羃羃兔絲花,北陵靑靑女蘿樹。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
2.特指茂陵。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>北周庾信『周驃騎大將軍開府侯莫陳生墓志銘』:“東都馬鳴,不無見日之歎;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
北陵車過,終憶平生之言。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>倪璠注:“茂陵在長安之北,故曰北陵。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
頁:
[1]