豐碩 發表於 2013-1-28 14:54:48

【漢語大詞典●優柔】

<P align=center>【漢語大詞典●優柔】<p><br>
1.寬和溫厚。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『國語·周語下』:“布憲施舍於百姓,故謂之嬴亂,所以優柔容民。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>南朝宋鮑照『河淸頌』:“儒訓優柔,武節焱鷙。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>淸周亮工『書影』卷七:“而責己重以周,待人輕以約,優柔諄切,怨而不怒,憂而不敢疏也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
2.引申爲體恤,寬厚待人。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐劉禹錫『復荊門縣記』:“昔室於墟,風搖雨濡。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>自公優柔,郛閈盈兮。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
3.寬舒,從容。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>南朝梁劉勰『文心雕龍·書記』:“言以散鬱陶,托風采,故宜條暢以任氣,優柔以懌懷。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐李白『比干碑』:“俾後人優柔而自得,蓋『春秋』微婉之義。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>明宋濂『<日損齋筆記>原序』:“凡經史奧旨,昧者顯之,譌者訂之,雖優柔不迫,而難決之疑,久蔽之惑,皆渙然而冰釋。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
4.謂從容探索、品味。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『北史·鄭道昭傳』:“伏惟陛下,欽明文思,玄鑑洞遠,垂心經素,優柔墳籍。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋陳亮『祭石天民知軍文』:“書冊未嘗不親,而書味厭飫而優柔;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
事體未嘗不具,而事情反覆而諮諏。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
5.猶豫不決,不果斷。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『新唐書·褚遂良傳』:“昔漢武帝行岱禮,優柔者數年。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>魯迅『故事新編·鑄劍』:“你從此要改變你的優柔的性情,要用這劍報仇去!”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
6.柔軟。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋吳曾『能改齋漫錄·類對』:“向見柳公權一帖『謝人惠筆』云:‘近蒙寄筆,深荷遠情。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>雖毫管甚佳,而出鋒太短。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>傷於勁硬,所要優柔。’”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
7.優雅和諧。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>明陸時雍『詩鏡總論』:“『小雅』婉孌,能或庶幾;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
風體優柔,近人可倣。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>淸周亮工『悼黃山孫子』詩:“新詩頗優柔,據琴興瀟灑。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>淸沈德潛『說詩晬語』卷上:“蘇、李『十九首』後,五言最勝,大率優柔善人,婉而多風。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>

頁: [1]
查看完整版本: 【漢語大詞典●優柔】