豐碩 發表於 2013-1-27 00:42:43

【漢語大詞典●僭】

<P align=center>【漢語大詞典●僭】<p><br>
①[jiànㄐㄧㄢˋ]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
[『廣韻』子念切,去栝,精。]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
亦作“僣”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>“替”的今字。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>“譖”的被通假字。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
1.超越本分,冒用在上者的職權、名義行事。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『公羊傳·隱公五年』:“初獻六羽,何以書?</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG> 譏。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>何譏爾?</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG> 譏始僭諸公也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>何休注:“僭,齊也,下傚上之辭。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『史記·平津侯主父列傳』:“且臣聞管仲相齊,有三歸,侈擬於君,桓公以霸,亦上僭於君。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>前蜀杜光庭『虯髯客傳』:“<楊素>奢貴自奉,禮異人臣。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>每公卿入言,賓客上謁,未嘗不踞牀而見,令美人捧出。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>侍婢羅列,頗僭於上。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『儒林外史』第二回:“周進聽了,謙讓不肯僭梅玖作揖。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
2.用爲謙詞。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>淸龔自珍『二哀詩』序:“辛巳冬迄癸未夏,數數枉存余,求師友,有造述,皆示余,余僭疏古近學術源流,及勸購書,皆大喜。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>魯迅『書信集·致劉隨』:“講演稿自然可以答應先生在日報發表,今寄還,其中僭改了幾處,乞鑑原爲幸。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
3.僭據;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
僭占。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋樂史『廣卓異記·雜錄·胡雛異事』:“勒耕田,以石爲姓,以勒爲名。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>僭帝位,稱後趙十五年。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>淸王汝潤『馥芬居日記』:“夷人之居心,惟利是圖,煽惑中華人,反取中華人財,僭中華人地。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
4.差失。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『書·湯誥』:“天命弗僭,賁若草木,兆民允殖。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>孔傳:“僭,差。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『詩·大雅·抑』:“不僭不賊,鮮不爲則。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>毛傳:“僭,差也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
5.虛偽。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『詩·小雅·巧言』:“亂之初生,僭始既涵。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>鄭玄箋:“僭,不信也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『詩·大雅·抑』:“其維愚人,覆謂我僭。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>鄭玄箋:“僭,不信也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『左傳·昭公八年』:“君子之言,信而有徵,故怨遠於其身;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
小人之言,僭而無徵,故怨咎及之。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
6.猶言過分。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『荀子·致士』:“賞不欲僭,刑不欲濫。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>賞僭則利及小人,刑濫則害及君子。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋歐陽修『嘉祐三年與梅聖兪書』:“累日不奉見,不審體氣如何?</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG> 兼以俗事,無由奉詣,理固當然。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>聖兪遂以權門見薄,無乃太僭也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
7.奢侈。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>淸黃鈞宰『金壺浪墨·鹽商』:“由是侈靡奢華,視金錢如糞土,服用之僭,池臺之精,不可勝紀。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>

頁: [1]
查看完整版本: 【漢語大詞典●僭】