【漢語大詞典●停午】
<P align=center>【漢語大詞典●停午】<p><br>正午;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
中午。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>停,通“亭”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>北魏酈道元『水經注·江水二』:“<三峽>重巖疊嶂,隱天蔽日,自非停午夜分,不見曦月。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>宋梅堯臣『庖煙』詩:“濕薪燒盡日停午,試問霏霏何處浮。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>淸阮葵生『茶餘客話』卷九:“嘗試保和殿,未停午,衆方執筆著想,聞有投卷者。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
頁:
[1]