豐碩 發表於 2013-1-21 14:50:25

【漢語大詞典●佐】

<P align=center>【漢語大詞典●佐】<p><br>
①[zuǒㄗㄨㄛˇ]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
[『廣韻』則箇切,去箇,精。]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
[『集韻』子我切,上哿,精。]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
1.輔助;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
幫助。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『詩·小雅·六月』:“王於出征,以佐天子。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『孫子·火攻』:“故以火佐攻者明,以水佐攻者強。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『大戴禮記·衛將軍文子』:“亷於其事上也,以佐其下,是澹臺滅明之行也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>王聘珍解詁:“佐,助也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『百喩經·索無物喩』:“佐我推車出此嶮路。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐杜甫『送從弟亞赴河西判官』詩:“帝曰大布衣,藉卿佐元帥。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
2.指輔佐者。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『墨子·尙賢上』:“況又有賢良之士……此固國家之珍而社稷之佐也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>漢班固『典引』:“向使子嬰有庸主之才,僅得中佐,秦之社稷未宜絶也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『淸史稿·禮志六』:“有淸一代,從龍諸佐,蔚起關外。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
3.指副職或任副職者。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『左傳·僖公二十八年』:“胥臣以下軍之佐當陳、蔡。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐韓愈『歐陽生哀辭』:“自詹已上皆爲閩越官,至州佐縣令者,累累有焉。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
4.指次一等,處於陪同地位者。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『史記·孝武本紀』:“天神貴者泰一,泰一佐曰五帝。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>司馬貞索引:“佐者,謂配祭也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
5.古代軍職名。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『逸周書·武順』:“四卒成衛曰伯,三伯一長曰佐,三佐一長曰右……佐必肅,伯必勤,卒必力。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
6.治理。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『左傳·襄公三年』:“晉侯以魏絳爲能以刑佐民矣。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『史記·孝文本紀』:“且朕既不德,無以佐百姓。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
7.勸。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>參見“佐食”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>亦謂以其它食物助飲或助餐。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『續孽海花』第三三回:“然後拿起才斟的酒喝乾了,佐了一塊肉。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>淸沈復『浮生六記·浪遊記快』:“解衣小酌,嘗鹿脯甚妙,佐以鮮菱雪藕。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
8.左;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
左邊。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>參見“佐券”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
.做。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>元馬致遠『壽陽曲·洞庭秋月』曲:“實心兒待,休佐謊話兒猜。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>佐,一本作“做”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>元商挺『潘妃曲』:“疾快來,瞞著爹娘佐些兒怪。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>張相『詩詞曲語辭汇釋·佐』:“佐,猶做也;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
左亦同。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『宋百家詩存』葉茵『歸途』詩:‘又恐花時成草草,還家插柳佐淸明。’</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>佐淸明,做淸明也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
10.通“瘥”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>參見“佐疾”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>

頁: [1]
查看完整版本: 【漢語大詞典●佐】