【漢語大詞典●仕貧】
<P align=center>【漢語大詞典●仕貧】<p><br>謂因貧窮而入仕求祿。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>語本『孟子·萬章下』:“仕非爲貧也,而有時乎爲貧;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
娶妻非爲養也,而有時乎爲養。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>爲貧者,辭尊居卑,辭富居貧。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>辭尊居卑,辭富居貧,惡乎宜乎?</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG> 抱關擊柝。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>宋張載『正蒙·三十』:“仲尼少也國人不知,委吏、乘田得而食之矣;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
及德備道尊,至是邦必聞其政,雖欲仕貧,無從以得之。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
頁:
[1]