【漢語大詞典●冏】
<P align=center>【漢語大詞典●冏】<p><br>①[jiǒnɡㄐㄩㄥˇ]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
亦作“囧”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>亦作“臩”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
1.明亮。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>『藝文類聚』卷三引晉郭璞詩:“融風拂晨霄,陽精一何冏。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>南朝齊王融『齊明王歌辭·淸楚引』:“淸月冏將曙,浩露零中宵。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>唐孟郊『石淙』詩之九:“潛角時聳光,隱鱗乍漂冏。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
2.照耀。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>北周衛元嵩『元包經·太陽』:“覞於醜,冏於垠。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>蘇源明傳:“冏於垠,照夫遠也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
3.鳥飛貌。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>參見“冏然”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
頁:
[1]