豐碩 發表於 2013-1-16 23:06:02

【漢語大詞典●亟】

<P align=center>【漢語大詞典●亟】<p><br>
①[jíㄐㄧˊ]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
[『廣韻』紀力切,入職,見。]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
“極”的被通假字。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>“革”的被通假字。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
1.疾速。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>與“緩慢”相對。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『詩·豳風·七月』:“亟其乘屋,其始播百穀。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>鄭玄箋:“亟,急。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『史記·陳涉世家』:“趣趙兵,亟入關。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋周密『齊東野語·朱氏陰德』:“汝亟歸告若主。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>淸和邦額『夜譚隨錄·崔秀才』:“亟作書,遣老僕往投之。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
2.緊急;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
急需。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『左傳·定公五年』:“夏,歸粟於蔡,以周亟,矜無資。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>北周庾信『代人乞致仕表』:“陛下思周曲成,未忍捐棄微臣,困至於亟,轉不堪勝。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>廖仲愷『致饒潛川黃德源函』:“現軍興需財孔亟,務望從速籌款。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
3.危急。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『水經注·江水一』引漢應劭『風俗通』:“吾鬭大亟,當相助也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋王安石『同昌叔賦雁奴』詩:“人將伺其殆,奴輒告之亟。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>淸王韜『甕牖餘談·孫女割股』:“適相國病亟,衆醫咸束手。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
4.性急;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
急躁。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『左傳·襄公二四年』:“皆笑曰:‘公孫之亟也。’”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>杜預注:“亟,急也。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>言其性急不能受屈。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐元稹『茅舍』詩:“惜其心太亟,作役無容暇。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋葉適『朝奉郞致仕兪公墓志銘』:“勿亟勿徐,擇義必精。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
5.愛。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『方言』第一:“亟,愛也。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>東齊海岱之間曰亟,自關而西秦晉之間凡相敬愛謂之亟。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>參見“亟近”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
亟②[qìㄑㄧˋ]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
[『廣韻』去吏切,去志,溪。]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
1.屢次;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
一再。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『左傳·成公十六年』:“吾先君之亟戰也,有故。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>杜預注:“亟,數也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『漢書·刑法志』:“師旅亟動,百姓罷敝。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>顏師古注:“亟,屢也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐韓愈『科斗書後記』:“愈亟不獲讓,嗣爲銘文。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『宋史·李綱傳下』:“然數年之間,亟奮亟躓,上累陛下知人任使之明,實有係於國體。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>章炳麟『政聞社社員大會破壞狀』:“夫外患多,則不以服兵爲怨;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
戰爭亟,則常以尙武爲夙,此皆封建已然之驗。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
2.不久。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『漢書·天文志』:“多勝少,久勝亟,疾勝徐。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『漢書·廣陵厲王劉胥傳』:“何用爲樂心所喜,出入無悰爲樂亟。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>顏師古注引韋昭曰:“亟,數,亦疾也,謂不久也……今我出入皆無歡怡,不得久長也。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>喜音許吏反,亟音邱吏反。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>

頁: [1]
查看完整版本: 【漢語大詞典●亟】