豐碩 發表於 2013-1-16 22:17:10

【漢語大詞典●承】

<P align=center>【漢語大詞典●承】<p><br>
①[chénɡㄔㄥˊ]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
[『廣韻』署陵切,平蒸,禪。]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
1.奉,捧著。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『易·歸妹』:“上六無實,承虛筐也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>孔穎達疏:“承虛筐者,筐本盛幣,此幣爲實。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>今之無實,正是承捧虛筐無所有也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『左傳·襄公二十五年』:“子展執縶而見,再拜稽首,承飲而進獻。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>杜預注:“承飲,奉觴,示不失臣敬。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐袁郊『甘澤謠·紅線』:“承嗣遽出,使者乃以金合授之,捧承之時,驚怛絶倒。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
2.接受;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
承受。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『左傳·宣公三年』:“用能協於上下,以承天休。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>杜預注:“民無災害,則上下和而受天祐。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>晉王嘉『拾遺記·魏』:“靈芝聞別父母,歔欷累日,淚下霑衣。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>至升車就路之時,以玉唾壺承淚,壺則紅色。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐錢起『和李員外扈駕幸溫泉宮』詩:“遙羨枚皋扈仙蹕,偏承霄漢渥恩濃。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>淸趙師俠『〈東京夢華錄〉跋文』:“余頃侍先大父與諸耆舊,親承謦欬,校之此錄,多有合處。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
3.敬奉。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>南朝宋劉義慶『世說新語·雅量』:“褚因舉手答曰:‘河南褚季野。’</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>遠近久承公名,令於是大遽,不敢移公。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
4.敬詞。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>蒙受。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐薛用弱『集異記·王維』:“岐王入曰:‘承貴主出內,故攜酒樂奉讌。’</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>即令張筵。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『古今小說·葛令公生遣弄珠兒』:“<申徒泰>稟道:‘承恩相呼喚,有何差使?’”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『紅樓夢』第二回:“承他的情,留我多住兩日。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>蕭軍『初秋之風』三:“在過節的席上,劉師父承黃老板敬過幾杯酒。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
5.擔負;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
擔任。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『韓非子·難三』:“中期善承其任,未慊昭王也,而爲所不知,豈不妄哉!”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>南朝宋謝靈運『謝封康樂侯表』:“豈臣尫弱,所當忝承?”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
6.順從;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
奉承。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『詩·大雅·抑』:“子孫繩繩,萬民靡不承。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『禮記·孔子閑居』:“子夏蹶然而起,負牆而立,曰:‘弟子敢不承乎?’”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『後漢書·楊震傳』:“弘農太守移良承樊豊等旨,遣吏於陝縣留停震喪,露棺道側。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>梁啟超『情聖杜甫』:“<杜甫>從小便心高氣傲,不肯趨承人。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
7.引申指接待。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐吳兢『樂府古題要解』:“右古詞云:‘天上何所有,歷歷種白楡’……始言婦有容色,能應門承賓。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
8.招認;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
承認。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『新唐書·酷吏傳·周興』:“俊臣曰:‘囚多不服,奈何?’</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>興曰:‘易耳,內之大甕,熾炭周之,何事不承。’”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>淸蒲松齡『聊齋志異·冤獄』:“惟媒述相謔之詞,以此疑朱。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>捕至,百口不承。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
9.繼承;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
接續。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『詩·秦風·權輿』:“吁嗟乎,不承權輿。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>毛傳:“承,繼也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>南朝宋劉義慶『世說新語·賞譽』:“使子繼父業,弟承家祀,有何不可?”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐韓愈『祭十二郞文』:“承先人後者,在孫惟汝,在子惟吾。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋耐得翁『〈都城紀勝〉序』:“中興已百餘年,列聖相承,太平日久,前後經營至矣。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>淸兪樾『古書疑義舉例·分章錯誤例』:“‘求之不得’正承‘寤寐求之’而言,鄭分而二之,非是。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
10.次第;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
順序。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『左傳·昭公十三年』:“及盟,子産爭承。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>杜預注:“承,貢賦之次。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>孔穎達疏:“承者奉上之語,後承前,下承上,故以承爲次。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
11.通“丞”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>輔佐。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>也用爲官名。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『左傳·哀公十八年』:“使帥師而行,請承。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>楊伯峻注:“請王任命輔佐者。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『大戴禮記·保傅』:“博聞強記,接給而善對者,謂之承。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>承者,承天子之遺忘者也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『後漢書·伏湛傳』“柱石之臣,宜居輔弼”唐李賢注引『尙書大傳』:“古者天子必有四隣,前曰疑,後曰承,左曰輔,右曰弼。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>天子有問無以對,責之疑;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
可志而不志,責之承;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
可正而不正,責之輔;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
可揚而不揚,責之弼。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>承,今本『尙書大傳』作“丞”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
12.制止;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
抵御。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『詩·魯頌·閟宮』:“戎狄是膺,荊舒是懲,則莫我敢承。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>朱熹集傳:“承,禦也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>一說通“乘”,欺淩之意。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>見朱駿聲『說文通訓定聲·升部』。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
13.姓。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>東漢有承宮。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>見『後漢書·承宮傳』。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
承②[zhěnɡㄓㄥˇ]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
[『集韻』音蒸之上聲,上拯,章。]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
通“拯”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
援救。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『列子·黃帝』:“見一丈夫遊之,以爲有苦而欲死者也。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>使弟子幷流而承之。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>殷敬順釋文:“音拯。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『方言』‘出溺爲承’,諸家直作拯。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『易·艮』:“不拯其隨,其心不快”淸阮元校勘:“『釋文』:‘不承,音拯救之拯。’</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>是陸所據本作‘承’。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
承③[zènɡㄗㄥˋ]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
[『字彙補』昨亘切]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
通“贈”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
饋贈。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『禮記·文王世子』:“至於賵賻承含,皆有正焉。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>鄭玄注:“承,讀爲贈。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>陸德明釋文:“賵賻琀襚,贈喪之物也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
承④[zhēnɡㄓㄥ]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
[『集韻』諸仍切,平蒸,章。]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
古代地名用字。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『漢書·地理志下』:“長沙國有承陽縣。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>顏師古注:“承水原出零陵永昌縣界,東流注湘也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
承⑤[zhènɡㄓㄥˋ]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
[『集韻』諸應切,去證,章。]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
古地名用字。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『漢書·匡衡傳』:“匡衡,字雅圭,東海承人也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>顏師古注:“承,音證。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>

頁: [1]
查看完整版本: 【漢語大詞典●承】