【漢語大詞典●九春】
<P align=center>【漢語大詞典●九春】<p><br>1.指春天。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>『文選·阮籍<詠懷詩>之四』:“夭夭桃李花,灼灼有輝光。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>悅懌若九春,磬折似秋霜。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>張銑注:“春,陽也;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
陽數九,故云九春。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>南朝梁元帝『金樓子·志怪篇』:“其花似杏,而綠蘂碧鬚,九春之時,萬頃競發,如鸞鳳翼。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>明唐寅『金粉福地賦』:“瑤池疏潤,演麗於九春;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
析木分輝,流光於千里。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
2.指三年。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>『文選·曹植<雜詩>之二』:“自期三年歸,今已歷九春。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>李善注:“一歲三春,故以三年爲九春。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
頁:
[1]