豐碩 發表於 2013-1-15 14:32:28

【漢語大詞典●主君】

<P align=center>【漢語大詞典●主君】<p><br>
1.對一國之主的稱呼。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『墨子·貴義』:“且主君亦嘗聞湯之說乎?”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『史記·樗里子甘茂列傳』:“樂羊再拜稽首曰:‘此非臣之功也,主君之力也。’”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐元結『元謨』:“或曰公知聖人之道。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>天子聞之,咨而問焉。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>公謝曰:‘臣生自山野……主君所問,臣安能知?</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG> 請說所聞,惟主君聽之。’”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐李商隱『重有感』詩:“玉帳牙旗得上遊,安危須共主君憂。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
2.指諸侯互相聘問的主國之君。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『周禮·秋官·司儀』:“賓繼主君,皆如主國之禮。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『禮記·聘義』:“使者聘而誤,主君弗親饗食也,所以愧厲之也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>孔穎達疏:“來聘使者行聘之時禮有錯誤,則主國之君不親自饗食以接賓。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
3.對卿大夫的稱呼。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『左傳·昭公二十九年』:“齊侯使高張來唁公,稱主君。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>杜預注:“比公於大夫。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>元楊梓『豫讓吞炭』第一折:“<絺疵云>某奉主人令,著我去請三家(韓、魏、趙)主君,來赴蘭臺之宴。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
4.對一家之主的稱呼。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>北齊顏之推『顏氏家訓·風操』:“失教之家,閽寺無禮,或以主君寢食嗔怒,拒客未通。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐白居易『不能忘情吟』:“故素將去,其辭也苦;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
駱將去,其鳴也哀。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>此人之情也,馬之情也,豈主君獨無情哉?”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
5.對人的敬稱。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『史記·蘇秦列傳』:“<韓王>曰:‘寡人雖不肖,必不能事秦。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>今主君(蘇秦)詔以趙王之教,敬奉社稷以從。’”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>司馬貞索隱:“禮,卿大夫稱主。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>今嘉蘇子合從諸侯,褒而美之,故稱曰主。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
6.道家謂根本。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『參同契』上篇:“應度育種,陰陽之原。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>寥廓恍惚,莫知其端。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>先迷失軌,後爲主君。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>袁仁林注:“倡先首動,則迷失柔順之軌;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
居後處靜,乃得陽之主也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>

頁: [1]
查看完整版本: 【漢語大詞典●主君】