豐碩 發表於 2013-1-13 22:49:12

【漢語大詞典●乎】

<P align=center>【漢語大詞典●乎】<p><br>
①[hūㄏㄨ]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
[『廣韻』戶吳切,平模,匣。]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
[『集韻』荒胡切,平模,曉。]</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
亦作“虖”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
1.語氣助詞。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>表疑問。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>相當於“嗎”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『論語·八佾』:“管仲儉乎?”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋歐陽修『歸田錄』卷一:“汝亦知射乎?”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>淸方苞『答劉拙修書』:“君所不足朱子者可實指乎?”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
2.語氣助詞。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>表選擇。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>相當於“呢”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『左傳·哀公二十六年』:“子將大滅衛乎?</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG> 抑納君而已乎?”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『楚辭·卜居』:“寧正言不諱,以危身乎?</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG> 將從俗富貴,以婾生乎?”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>淸黃宗羲『明夷待訪錄·原臣』:“夫古之爲臣者,於此乎?</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG> 於彼乎?”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
3.語氣助詞。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>表反問。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>相當於“嗎”、“呢”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『書·堯典』:“吁!</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG> 嚚訟,可乎?”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『史記·陳涉世家』:“王侯將相寧有種乎?”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐韓愈『師說』:“吾師道也,夫庸知其年之先後生於吾乎?”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>周恩來『團結廣大人民群眾一道前進』:“聖人都歡喜辯證,何況咱們后生小子乎!”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
4.語氣助詞。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>表揣測。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>相當於“吧”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『左傳·隱公六年』:“其陳桓公之謂乎?”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『史記·范雎蔡澤列傳』:“吾聞聖人不相,殆先生乎?”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐柳宗元『封建論』:“勢之來,其生人之初乎?”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>淸王夫之『讀通鑑論·秦始皇一』:“勢相激而理隨以易,意者其天乎!”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
5.語氣助詞。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>表感歎。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>相當於“啊”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『論語·顏淵』:“富哉言乎!”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『史記·孟嘗君列傳』:“長鋏歸來乎!</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG> 食無魚。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐柳宗元『捕蛇者說』:“嗚呼!</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG> 孰知賦斂之毒,有甚是蛇者乎!”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>淸梁章钜『歸田瑣記·家居』:“語所謂暗合道妙者,而反以此相詆譏,抑何其不諒乎!”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
6.語氣助詞。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>表祈使。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>相當於“吧”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『詩·鄭風·溱洧』:“且往觀乎!</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG> 洧之外洵訏且樂。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『左傳·僖公二十四年』:“夫袪猶在,女其行乎!”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『戰國策·齊策四』:“願君顧先王之宗廟,姑反國統萬人乎!”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
7.緩和語氣或表示語氣的停頓。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『論語·子路』:“子曰:‘苟正其身矣,於從政乎何有?</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG> 不能正其身,如正人何?’”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>漢東方朔『七諫·哀命』:“從水蛟而爲徒兮,與神龍乎休息。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋蘇軾『前赤壁賦』:“知不可乎驟得,託遺響於悲風。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
8.歎詞。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>相當於“啊”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『論語·里仁』:“參乎!</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG> 吾道一以貫之。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『史記·秦始皇本紀』:“天乎!</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG> 吾無罪!”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>唐韓愈『答元侍御書』:“微之乎,子眞安而樂之者!”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>葉聖陶『窮愁』:“松母泣曰:‘天乎,然則吾兒囚矣!’”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
9.相當介詞“於”。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『書·皋陶謨』:“能哲而惠,何憂乎驩兜?”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>三國魏曹植『洛神賦』:“容與乎陽林,流眄乎洛川。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>宋歐陽修『醉翁亭記』:“醉翁之意不在酒,在乎山水之間也。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>葉聖陶『四三集·逃難』:“她也曾近乎撒嬌似地問過他。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
10.用作形容詞或副詞詞尾。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『論語·泰伯』:“巍巍乎其有成功也,煥乎其有文章!”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>漢司馬相如『上林賦』:“汨乎混流,順阿而下。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>明劉基『郁離子·枸櫞』:“美哉!</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG> 煌煌乎柑不如矣。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>草明『乘風破浪』第一章:“她對你不是挺近乎的么?”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
11.“呼”的古字。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>呼喚;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>
召喚。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>『兩周金文辭圖錄大系·頌鼎』:“王乎史虢生冊令頌。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG>&nbsp;</P>
<P><STRONG>

頁: [1]
查看完整版本: 【漢語大詞典●乎】