【漢語大詞典●才氣】
<P align=center>【漢語大詞典●才氣】<p><br>1.才能、氣魄。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>『史記·李將軍列傳』:“李廣才氣,天下無雙。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>『三國志·吳志·諸葛恪等傳論』:“諸葛恪才氣幹略,邦人所稱。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>宋蘇軾『霍光論』:“至於霍光,先無尺寸之功,而才氣數術,又非有以大過於群臣。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>而武帝擢之於稠人之中,付以天下後世之事。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
2.指才能;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
才干。</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>明方孝孺『贈盧信道序』:“負才氣者以豪放爲通尙;</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
富侈者以驕佚自縱。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>蔣子龍『喬廠長上任記』:“這個在業務上很有才氣的女工程師,她本來可以成爲國家很缺少的機電設備專家。”</STRONG></P>
<P><STRONG></STRONG> </P>
<P><STRONG>
頁:
[1]